یامقلب القلوب والابصار،یامدبراللیل والنهار،یامحول الحول والاحوال،حول حالناالی احسن الحال.

کم کم سر و کله بهار هم پیدا شده. شکوفه زدن درختها و هوای مطبوع بهاری خبر از یک تحول می دهند.

همه در تدارک نو کردن زندگیشونند،بازار شیرینی و آجیل داغه .

ازخوبیهای بهار اینه که با این تغییراتش زندگی را ازحالت تکراری در میاره و به زندگی شور و نشاط تازه ای می بخشه و همچنین از قشنگیهای  بهار اینه که بهمون فرصتی میده که یه سری به اقوام و دوست هایی که تو شلوغی زندگی کمتر فرصت دیدنشون را داریم بزنیم و دیداری تازه کنیم و همچنین فرصتیه برا دست کشیدن به سر و روی خونه های غبارگرفته مون.

راستی نو شدن و تحول تو زندگی چقدر دلپذیره که همه در طول سال یه بار تجربه اش می کنند،اما بعضیها این نوشدن و تحول هر روز تو زندگیشون تکرار می شه و سراسر زندگیشون پر از شور و نشاطه. چون بهار یاد خدا همیشه تو خزان جسم و جانشون می دمه و اونارو همیشه با نشاط نگه می داره.

می گویند اصل شادی باید از درون آدم بجوشه، چون اگه درون به آرامش نرسه چیزهای بیرونی چندان اثری نداره.

چرا بعضیها با وجود داشتن همه امکانات زندگی مضطرب و نگرانند ولی بعضیها تو سخت ترین شرایط هم دریای وجودشون آرومه .

علامه جعفری می گفتند: آخرای عمر یکی از اولیای خدا، باهاشون تماس گرفتم گفتم حالتون چطوره؟  گفتند اگه مزاج را می گی تموم شده اما اگه جان و روحم را می گی درونم رو خنده ای گرفته که به هیچ وجه قطع نمی شه.

آن یکی درکنج زندان مست و شاد          وان دگر در باغ، ترش و بی مراد

راه لذت از درون دان نه از برون              احمقی دان جستن از قصر و حصون

رمز دلمردگی گروه اول اینه که تکیه شون به چیزهاییه که متزلزلند،با بودنشون شادند و با رفتنشون غمناک.حتی تو داشتنشون هم هراس از دست دادنش را دارند. اماگروه دوم دل به محبوبی بستند که علاوه بر اینکه همه کمالات ممکن را داره،تغییرپذیر هم نیست.

چقدر خوبه ما هم یاد او را به جسم و جانمون بزنیم تا به بهاری برسیم که خزانی به دنبال نداشته باشه.بیایید تولحظه تحویل سال از گرداننده شب و روز این تحول را طلب کنیم.

  گر میان مشک تن را جا بود                  وقت مردن گند آن پیدا شود

مشک را بر تن مزن بر جان بمال                مشک چه بود نام پاک ذوالجلال

بوی محرم همه فضای کشورمون را پر کرده، کوچه ها و خیابونا همه سیاهپوش شده اند. دسته های عزاداری را می بینیم که با وجود سردی هوا، گرمی عشق حسین اونا را به خیابونا و هیأتها می کشونه . همه اینا جزو سنت های حسنه ایه که از قدیم تو وجودمون ریشه دوانده و همه مون با اون انس عجیبی گرفتیم. اما آیا اینها به تنهایی کفایت می کنه ؟

اگه دخترخانم یا پسر بچه ای چند سال تو کلاس پنجم مونده باشه آیا ماها بهش می گیم بارک الله دخترخانم، آفرین آقا پسر که مدرسه میری و درس می خونی؟

محرم و صفر تو کلاس درس امام حسین علیه السلام و اصحابشون شرکت می کنیم، ولی تا چه حد تونستیم از اونا درس بگیریم؟ ازشجاعتشون، حماسه شون، فداکاری وایثارشون، اهمیت به واجباتی مثل نماز، امر به معروف و نهی از منکر و ... تا چه حد از اونا برا بالا رفتن خودمون کمک خواستیم؟

منشی دندانپزشکی را در نظر بگیرید که تو دندونش اول یه لکه سیاه می افته ،کم کم سیاهیش بیشتر می شه ولی درمونش نمی کنه،دندونش عصب کشی لازم داره فکری به حالش نمی کنه تا اونجا که عفونت همه دهانش رامی گیره.

هر انسان عاقلی نگاه کنه اونو سرزنش می کنه که با وجود اینکه تو مطب دندانپزشک بوده یه نسخه نرفته خودش را درمون کنه. روزقیامت که میشه اگه ما عاشقای حسین هم روسیاه باشیم و پرونده اعمالمون خراب باشه ، اولیای خدا بهمون می گند تو که این همه سال زیر خیمه امام حسین سینه زدی و حسین حسین گفتی چرا یه نسخه نرفتی دردهاتو به امام حسین بگی تا درمونت کنند؟

تو روایات داریم امام حسین سفینه نجاتند و کشتی امام حسین سریعترین کشتی هاست، ازطرفی هم آقامون اونقدر رئوفند که حتی روز عاشورا تموم تلاششون را کردند شاید یه نفر از لشکر دشمن برگرده و اهل نجات بشه .

رفقا بیاییم هم از آقامون مدد بخوایم که دستمونو بگیرند خودمون هم بخواهیم و تصمیم بگیریم که آدم بشیم چرا که از قدیم الایام گفته اند: خواستن توانستن است .

 خوش آمد گل وزان خوشتر نباشد                                     که در دستت به جز ساغر نباشد                                      

                          زمان خوشدلی دریاب و دریاب                    

                                     که دائم درصدف گوهر نباشد  

دوستان عزیز سلام .خیلی خشحالیم که افتتاح وبلاگمون مصادف باروز جوان شده .این روز را به همه جوانان کشورمون تبریک می گیم .  

جوانی بهار عمره و جوانان جوانه های سبز زندگی و نمونه های ناب سازندگی.

اگه عمر آدمی طلاست، اوقات جوانی کیمیاست.اما شاید تو این روز و روزگاران خیلی ازجوانها رامی بینیم که در وجودشون از طراوت و نشاط جوانی خبری نیست و بالعکس بعضی پیرزن ها یا پیرمردها را می بینیم که با گذشت سالیان از عمرشون دلشون با طراوت و جوان مونده.

راستی علت این امر چیه؟

لابلای حرفهای خیی از جوانها علت این امر را بهتر می شه دید.مثلا بعضی هاشون می گن احساس بی هویتی می کنیم ؛یا هدف خاصی تو زندگی نداریم،نمی دونیم برا چی زندگی می کنیم؛ تکیه گاه قابل اعتمادی نداریم.

بعضی این تکیه گاه را توی دوستی های ظاهری می دونند اما دیر یا زود سرشون به سنگ می خوره و خسته تر از قبل می شوند.

راستی این آرامش درونی را تو کجا باید پیدا کرد؟

آیازندگی امروزی با این همه زرق و برق می تونه روح پرتلاطم جوان را به آرامش برسونه؟ آیاسایتها، ماهواره ها، رسانه ها امکانات رسیدن جوان به آرامش را فراهم می کنند؟اگر اینطوره چرا جوانان باید سرگردون و مضطرب بمونند؟

یه روحانی که سالها تو آمریکا تبلیغ می کرد می گفت:یه روز خانمی سی دی هایی که تو دستش بود جلو چشم من زمین زد و گفت آخرین حربه غرب برا آرامش ما موسیقی بود که اون هم شکست خورد.

راستی این همه سر و صدا و موسیقی که تو دنیا زیاد شده، آیا نشونه این نیست که بشر از درون آروم نیست و می خواد از بیرون خودش را به آرامش برسونه ؟

یادمه برای عیادت یکی از دوستام رفته بودم بیمارستان .تو گوشه حیاط چشمم افتاد به بیمارای روانی که برای هواخوری اومده بودند بیرون. جلورفتم با یکیشون که قرار بودبه زودی مرخص بشه صحبت کردم.صحبت هاش هنوز نقش دلمه.می گفت: اینا می خواهند ما را با موسیقی و رقص درمانی معالجه کنند اما کاش می فهمیدند که اثر این چیزها موقتی و زود گذره . آرامشی که دائمیه توجه به خداست.

می گفت :اگه یاد خدا توی دلمون بود و به او وابسته بودیم کارمون به اینجاها کشیده نمی شد.

آره واقعا علاج این همه دغدغه و تشویش توی این آیه قرآنه که کاش همه مون قابش می کردیم و اول تو عمق قلبمون نصبش می کردیم بعد هم به جای تصاویر خواننده هایی که به خاطر  کمبود شخصیت وبی هویتی خودشون را جلو چشم ما گذاشتند؛ جلو چشممون بود و روزی یه لحظه هم که شده درکنار این همه افکار پوچمون به اون فکر می کردیم.

الا بذکر الله تطمئن القلوب؛تنهای تنها با ذکر خدا دل آرام می شود.

آره جوان واقعی اونه که دلش با خدا گره خورده و همین امر باعث طراوت و سرور درونیش می شه.

بذارید تو این روز عزیز یادی هم از جوانهای شهیدمون بکنیم.می گویند: شهید ردانی پور شب عروسیش وقتی همه رفقاش مشغول بگو بخند بودند، دراومدحرفی زد که اشک هه رو درآورد.

گفت :رفقا شادی ما تو اینجور چیزها نیست.شادی ما اون موقعیه که جلو چشم محبوبمون در خون خودمون بغلطیم وجون بدیم.

دوسه روزبعد نوک قله کوه که نماد روح بزرگش بود به آرزوش رسید. عزیزان، ما هم مثل خودتون جوانیم و هیچ ادعایی نداریم.فقط می خواهیم با همفکری همدیگه یه افق تازه ای به سمت خودمون و همه کسانی که تشنه این حرفان بازکنیم.برای این هدف هم به کمک همه شما محتاجیم.

جوان باشید و باطراوت.                                 

ما چرا نو نشویم؟
محرم و حسینیه دل
تسلیت
جوان و آرامش
[عناوین آرشیوشده]